Complexe equivalentie in NLP: hoe betekenis ontstaat in communicatie
In neuro-linguïstisch programmeren (NLP) speelt het concept complexe equivalentie een opvallende rol. Het gaat over de onbewuste koppelingen die we maken tussen gedrag en betekenis. Koppelingen die niet per se waar zijn, maar voor ons wél zo voelen.
Wat is complexe equivalentie in NLP?
Complexe equivalentie betekent dat iemand twee zaken met elkaar gelijkstelt, zonder bewijs of context. Bijvoorbeeld: “Hij kijkt op zijn horloge, dus hij vindt dit gesprek saai.” De ene gebeurtenis (kijken op een horloge) wordt direct gekoppeld aan een betekenis (verveling), zonder dat dit hoeft te kloppen.
Hoe herken je complexe equivalenties?
Ze klinken vaak logisch, maar zijn dat zelden. Zinnen als:
- “Als je echt om me gaf, dan was je op tijd geweest.”
- “Ze zegt niets terug, dus ze vindt me niet aardig.”
In deze voorbeelden wordt gedrag automatisch geïnterpreteerd als bewijs voor een emotie of intentie. Dit gebeurt razendsnel en meestal zonder dat we het zelf doorhebben.
Waarom is complexe equivalentie belangrijk in NLP?
Omdat het inzicht geeft in waar miscommunicatie vandaan komt. Mensen reageren vaak niet op de werkelijkheid, maar op hun interpretatie van de werkelijkheid. Door complexe equivalenties te herkennen, krijg je meer grip op hoe betekenis ontstaat — en hoe die betekenis soms tussen mensen botst.
Wat kun je ermee?
NLP leert je niet alleen om je eigen complexe equivalenties te herkennen, maar ook om ze uit te dagen bij anderen. Een simpele vraag als “Wat maakt dat je dat denkt?” kan al een wereld van verschil maken.
Kortom
Complexe equivalentie in NLP laat zien dat communicatie zelden over feiten gaat — maar over interpretaties. Als je leert die te herkennen, wordt je communicatie helderder, eerlijker en vaak ook rustiger.
